maandag 6 februari 2017

update

Het is alweer een tijd geleden, oké een jaar, dat ik een blog plaatste. 
Als ik nu kijk naar het afgelopen jaar val ik zelf bijna van mijn stoel van verbazing! Wat een jaar. 
Een droomvakantie, mijn lieve vriend ontmoet en heel wat successen op werk-&schoolgebied.

Waar ben ik momenteel mee bezig? 
- Ik heb een nieuwe hobby! Ik maak mooie kralenarmbanden en verkoop deze voor 12.85 euro. Je ziet vast binnenkort wel wat op FB voorbij komen!
Daarnaast haak en teken ik ook nog, dus als je opzoek bent naar een leuke decoratie voor in huis of een leuk cadeau, schroom niet en contact mij! 

- Voor mijn honours programma (excellentieprogramma) heb ik mijn droom mogen waarmaken. Althans, het is druk in de maak! Ik ben een lotgenotengroep voor jongeren met diabetes aan het opzetten. Ik heb de Ted Talk in de collegezaal van Artis mogen geven! Alleen dat was al een geweldige ervaring. 
Momenteel ben ik bezig met het verspreiden van dit initiatief van mijzelf & centrum het Antwoord. 
De flyer en poster zijn klaar, de meeste mails de deur uit, dus nu wordt het wachten op aanmeldingen. 
Ik kan niet beschrijven hoe mega spannend ik dit vind! 

- Naast al het leuke en drukke leven dat ik leid, zijn er qua gezondheid wel wat dingen waar ik tegenaan loop. Het wordt voor mij steeds duidelijker dat mijn Diabetes (en dan met name hoe ik ermee omging in mijn puberteit en andere moeilijke maanden) toch al wat schade heeft aangericht. Ik wil niet klagen, niet zielig doen of aandacht vragen, maar wel benoemen. Men neemt automatisch aan dat wanneer je positieve foto's op Facebook plaatst, het goed met je gaat. 

Helaas, tussen alle leuke uitjes, ondernemingen en activiteiten word ik keihard teruggefloten. Daar plaats ik dan weer net geen foto's van, omdat ik dan te beroerd ben om te functioneren. Het is lastig uit te leggen, maar het beperkt dus wel. Daarnaast zijn er een aantal andere zaken die meespelen waar ik verder niet over wil uitwijden. Maar lieve mensen, ze zijn er wel. 
Het is meer dan op zijn plaats dat ik hier mijn lieve Tim bedank. Hij maakt deze momenten wél mee en is echt mijn rots in de branding. Kopjes thee, opruimen, verrassingen en heel veel knuffels en kusjes. Dankjewel daarvoor lieverd! 

Met deze gedachte stapte ik net de bus 379 Edam-Hoorn in. Drie meiden dringen voor en kijken mij aan of ze vuur zien branden. Ik grinnik, vuur past tegenwoordig goed bij mijn haarkleur. Ik laat de meiden voor en check daarna zelf in. De mensen in de bus kijken mij aan. Als ik zoek naar een lege plek, merk ik op dat er overal tassen liggen. Nou doe ik dat
zelf ook wel eens, maar als er iemand binnenkomt haal ik de tas toch wel even van de stoel. De bus begint al te rijden en ik verlies mijn evenwicht. De drie meiden lachen, anderen kijken mij raar aan. Ik kan er oprecht niks aan doen, de spierspanning in mijn linkerbeen is gewoon weg. Althans, zo voelt het. 
Ik voel mij bijna verplicht om op mijn voorhoofd zo'n fraaie tattoo te nemen; DIABEET EN ZENUWBESCHADIGING. 

Sorry lieve mensen in de bus, dat ik mij nu opgelaten voel.

Als ik 1 wenkbrauw kon optrekken, dan deed ik dat nu. Helaas ben ik niet met dat talent geboren. 
Mijn excuses zijn uiteraard puur sarcasme. Lach lekker als je wil, kijk me raar aan. Misschien zit je gezicht zo wel het lekkerst! :)

En terwijl ik uit het raam staar, bedenk ik mij het volgende: 
Ik vind het volkomen belachelijk dat ik voel dat ik mij overal voor moet verontschuldigen, toelichten, verdedigen of uitleggen. 
Als het kut gaat, dan is dat gewoon even zo. Als het goed gaat, zie je dat weer op Facebook. 

En met deze woorden sluit ik deze blog. 
~Don't hate, meditate~

maandag 25 januari 2016

Kop in het zand

Wat is men eigenlijk bang. Bang voor de drukte, bang voor de fiets, bang voor de auto en bang voor het niets. Bang voor de leegte, bang voor het stil, bang dat je niet zal worden wat je wil.
Bang voor de toekomst, bang voor vandaag, bang voor het verleden, bang is dat een vraag?

Bang voor de realiteit. Mij durven aankijken en geloven wat ik zeg. Hardop benoemen wat ik denk, is dat nou even pech.
Pech voor men die het niet horen wil. Bang voor de leegte, bang voor het stil.

Bang voor je gedachten en bang voor de tijd.

Een voorbeeld:
Ik post een selfie op Facebook, waar ik lachend op sta. De likes stromen binnen, van de een vind ik het nog leuker dan van de ander.
Post ik een foto over depressie en het bijbehorende gala, waar ik onwijs tevreden over ben dat dit bestaat, hoor ik weinig.
Bang voor de waarheid?
Bang voor het verhaal?
Niet alles in het leven is een keuze en zal je overkomen. Niet alles is leuk en grappig. Niet alles is; hoe gaat het met jou? Goed hoor!

Maar inmiddels kan ik melden dat ik na een jaar intensieve therapie, medicatie en mijn eigen veerkracht ik bijna met 2 benen weer uit het dal ben. En dat ik bijna bovenop de geluksberg sta.
Ben je bang voor mijn verhaal? Dat is prima, steek je kop maar in het zand.
Vertel maar geen verhaaltjes, ik heb mijn eigen fantasieland.

Steek je kop in het zand en haal hem er uit. Het schijnt functioneel spel te heten, dus laat het kind in je eruit.

Niet al mijn glimlachen is even echt. Maar ik ben trots op mijzelf, wat jij er ook van zegt.

woensdag 20 januari 2016

Kuddegedrag



In de trein van Amsterdam naar Hoorn. Zodra het woord 'trein' valt, zijn er natuurlijk genoeg clichès te bedenken. 'Er valt 1 sneeuwvlokje en de trein rijdt niet' 'Huh, komt ie dan wel eens optijd?' 'Standaard te kort'
En dan houdt je natuurlijk ook de stinkende en vervelende mensen.
Van een lege tas die op een stoel staat zodat niemand er gaat zit naar... jawel,vertraging!
Begrijp me niet verkeerd. Ik vind treinreizen helemaal niet vervelend en soms ook wel eens leuk. Als je van observeren houdt, kijk je de ogen uit je hoofd.
Zo ook vandaag. 'Dames en heren, goedemiddag. Deze trein rijdt niet verder dan Zaandam ivm een defecte trein op het spoor.'
Het bericht is nog niet af of de eerste mensen springen op. Geirriteerde gezichten, telefoons verschijnen uit de jaszakken.
En dan begint het kuddegedrag. Want als de een gaat staan, staat de ander ook op. Uiteraard doe ik hier ook braaf aan mee, want stel je voor dat je straks in je eentje in de trein zit of de volgende mist!
Mensen rennen over het perron, de trap op om vervolgens in de 'file' te staan om de trap af te komen. Geduw, getrek en gemopper. Drie G's waar ik persoonlijk een hekel aan heb.
Ja natuurlijk was ik liever optijd thuis geweest, maar er zijn ergere dingen.

Ik heb een zitplekje bemachtigd in de trein van Zaandam naar Hoorn en zit bij drie heren. Een ervan staart mij steeds nét iets te lang aan, waardoor ik mij afvraag of er nog tandpast op mn lip zit ofzo.
De heren gaan eruit bij Purmerend, lekker, nu zijn we er bijna.
Maar nu start het feest pas écht. Want de trein staat 10 minuten stil op het spoor.
De zenuwen die de mensen om mij heen vertonen laten me lachen.
Telefoonschermen lichten op, oortjes zijn in en mensen kijken wazig voor zich uit.

Wat zijn we toch eigenlijk saai zo. Als iemand nou een nummer instart, wij dit allemaal volgen en dan uiteindelijk een Glee trein vormen... Dat zou toch hilarisch zijn?
Maar uiteindelijk besluit ik om het niet te starten.
Want uiteindelijk ben ook ik een kuddedier.

zondag 10 januari 2016

Hey!


Hey!

Leuk dat je een bezoekje brengt aan mijn blog.
Ik ben een net gestarte blogger die nog aan het kijken is naar alle mogelijkheden :)

Studente Pedagogiek, Musicaldocente en een Musicaddict.
Op dit blog kun je hersenspinsels van mij vinden.

~The earth without art is just Eh~

Tinder? Welnee joh!

Op de vraag wat ik eens zou kunnen doen met mijn leven op de bank, kreeg ik diverse antwoorden. Maar wat veelvoudig naar voren kwam is het schrijven van een blog.
De eerste dagen heb ik gedacht: ja leuk, maar waar gaat dat dan over? Conclusie was dat het dan over mijn leven zou gaan. Maar ja, vindt iedereen dat leuk om te lezen?
On the other hand, je kan natuurlijk zelf kiezen of je het wel of niet wil lezen.

Uit verveling ga je rare dingen doen. De televisie aanzetten maar op je laptop zoeken naar filmpjes. Of muziekluisteren en tegelijker tijd willen leren én meezingen. Of tinderen.
Ik heb alle drie uitgeprobeerd, na het voor de 4e keer alle seizoenen van The Nanny uitkijken. Dan ben je wel een beetje klaar met : MR SHEFFIEEEEEEEELD.
Nou is die Mr. Sheffield een leuke vent om naar te kijken, daar niet van. Maar soms wil je wel eens wat anders.

Dus, Tinder. Wel eens eerder gedaan, maar blijft een apart medium. Aan de hand van een plaatje iemand beoordelen. Dikke vleeskeuring dus eigenlijk. Het mooie eraan vind ik dat men hardnekkig ontkent dat zij hier absoluut niet aan doen. Maar via via kom je nog wel eens achter informatie… Hilarische zoektochten heb ik er al aan over gehouden.
Die koppies op Tinder zijn niet allemaal even leuk. Ik betrap mijzelf er regelmatig op dat ik denk: Gadver! Of nee, bah! En dat terwijl ik op mijn opleiding leer niet te oordelen. Oeps, leerpuntje.

Dat oordelen is overigens vrij lastig om dat niet te doen. Van heren in bed, tot heren in de sportschool tot jochies die hun best doen om een duckface te trekken. Regelmatig ben ik verbaasd over de teksten die eronder staan. Denk aan: mijn lievelingskleur is kaas. Of: Ik ben leuk, lief, spontaan, gezellig etc etc. Wie weet ben jij mijn match en ga jij met mij op superromantische date…
Goed, in welk televisie programma zit ik? Bananensplit of All you need is love?
Ook zijn niet alle heren goed in een openingszin. Nu begrijp ik dat heel goed, ik herken de struggle en leef met je mee. Maar voor de zoveelste keer een gesprek openen met: Hey, hoe is het? Boring...
Sommige heren zijn dan weer een ander verhaal: Hey! Wanneer zie ik jou in mijn bed?
Ugh, delete match.
Nu heb ik vele waarschuwingen gekregen over Tinder. En ik ben het er volledig mee eens, want het kan een raar medium zijn. Geen gegevens uitwisselen, geen fb accounts, niet alleen afspreken etc. Die regels ken ik nog wel uit de tijd van HABBO Hotel J
En om men hier gerust te stellen, ik ben écht niet van plan om hier mijn liefde te ontmoeten.

Maar om terug te komen op het leven op de bank. Inmiddels lig ik ruim een week plat, pijnstillers en het leek een beetje beter te gaan. Helaas na een activiteit vanochtend weer plat met pijn en veel slapen. Morgen de huisarts bellen en een echo eisen. Nouja, vragen, smeken, je kent het wel.
In ieder geval draait mijn televisie overuren, heb ik mijn Ipod weer eens lekker een update gegeven en lig ik net als ieder ander die ziek is te balen over het feit dat je ziek bent.

Nu heb ik zelf echt een hekel aan zielig doen op internet. Maar soms kan het erg vermakelijk zijn. Instagram, Twitter, Facebook, Pinterest en wat er nog meer is. Het staat er mee vol. Gisteren hoorde ik toevallig iemand zeggen: Ja, maar ik volg al die mensen, gewoon zodat ik mij dan kan irriteren! Waarop werd geantwoord: Dus je volgt die mensen zodat je jouw frustraties en irritaties op hen kan uiten. Daar kan ik wel inkomen. J
Denk aan al die bloedmooie vrouwen met een mooie vent aan hun arm. Of al die vrouwen die hun leven zo fantastisch vinden met een appel als ontbijt. Je kent de types.

En om deze blog positief af te sluiten…

Stel je zou moeten kiezen: de badkamer poetsen of gaan sporten, welke serie zou je dan kijken?